"เหตุ" ที่จะเกิดอวิชชา ตัณหา อุปาทาน คือ หลงคิดปรุงแต่ง หลงปรุงแต่ง หลงไปกับจิตที่ปรุงแต่งได้ หลงไปยึดถือจิตปรุงแต่งว่าเป็นตัวเรา เป็นตัวตนของเรา หรือเป็นของของเรา
อย่าดิ้นรนแสวงหา "ความไม่ยึดถือ"
มันคือ... ความยึดถือ
คนโง่ชอบหลีกหนีปรากฏการณ์ในใจตน
การปล่อยวางความรู้สึกเป็น "ตัวเรา" คือ "เห็น" ความคิดความรู้สึกว่า "เป็นตัวเรา"... เป็นตัว "สังขาร" เป็น "ตัวปรุงแต่ง"
การที่โลกธาตุภายในและภายนอกจะเงียบ สงบ สงัด ว่างเปล่า เป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่แบ่งแยกภายในภายนอก หาขอบเขตไม่ได้ มันก็เกิดจากที่ "ไม่หลงสังขาร"
